Zbyt słaba… Zbyt smutna…

Nie mam siły zbyt wiele pisać. Ale bardzo chcę. Mam 31 lat. Choruję genetycznie od urodzenia, na Zespół Ehlersa-Danlosa. Choruję psychicznie od 18 lat, na Chorobę Afektywną Dwubiegunową. Od końca lipca cierpię na nawrót dwubiegunówki. Co rano jestem hipomaniakalna, popołudniami ciężka depresja. Teraz też depresja. Jak nieprzenikliwie gęsta, czarna chmura. Jestem silna. Bardzo silna, inaczej

„Wygrywa Pani każdy dzień”

Około 2 miesięcy temu, kiedy byłam u psychologa, żaliłam się mocno na swoje życie. Dziś też mam ochotę się pożalić. Na niespełnione plany. Niezrealizowane marzenia. Nieukojone potrzeby. Na to, że już dawno temu chciałam założyć rodzinę – ale nie wyszło. Chciałam mieć dzieci – nie wyszło. Chciałam skończyć szkołę psychoterapii – nawet jej nie zaczęłam.